Pierwsze większe spotkanie polskich indianistów po 26. Zlocie PRPI miało miejsce, podobnie jak w ubiegłych latach, pod koniec sierpnia na kempingu w Gołuchowie koło Kalisza. Miłe wspomnienia lat ubiegłych, sympatyczna tradycyjnie atmosfera oraz przyrodnicze walory tej Perły Wielkopolski nie tylko kolejny raz ściągnęły tam kilkudziesięciu indianistów z całego niemal kraju, ale też skłoniły ich do bardziej samodzielnego tym razem zadbania o sprawy organizacyjne i programowe. Mieszkańcy "indiańskiej wioski" i odwiedzający ich licznie (lub przynajmniej podglądający nieśmiało z oddali) turyści mieli, jak zwykle, dobrą zabawę. Podobno.

Kończący lato i zaczynający jesień weekend wielu z polskich miłośników Indian spędziło na kameralnych spotkaniach lokalnych przyjaciół i grup ludzi o zbliżonych zainteresowaniach. Czasem były to imprezy towarzyskie (wszak zawsze jest co powspominać po wakacjach i urlopach), ale czasem także robocze warsztaty przy paciorach, książkach, ognisku lub… komputerach. Tu i ówdzie nie zabrakło też wypraw w teren z elementami wzorowanej na indiańskich ceremoniach obrzędowości (np. szałasów potu). Ani sygnałów dymnych.

Pierwszy tydzień jesieni przebiegał pod znakiem czwartej już wizyty lakockiego działacza społecznego i nauczyciela Jamesa Wichapi Wicasa Robideau. Złożyły się na nią: kameralne spotkanie w leśniczówce pod Łodzią, krótki wywiad z radiowej "Trójce", spotkanie z grupką indianistów i prelekcja w Muzeum Etnograficznym w Warszawie, impreza w klubie "Latino" w Łodzi oraz kolejne lakockie warsztaty w Górach Świętokrzyskich. Choć niektórzy liczyli na spotkanie z pejotlem, tym razem były tam tylko (?) Inipi i Fajka. Ustalany w ostatniej chwili program zaważył na frekwencji, ale Ci którzy udało się spotkać się z Jimem - podobnie jak on sam - nie żałowali. Choć i tym razem nie obyło się bez dyskusji…

W Warszawie i Katowicach spotkała się z ludźmi z PRPI organizatorka "Indian Summer 2003" - IX Festynu Archeologicznego w Biskupinie (http://www.biskupin.pl). Liczyła na wzbogacenie programu tej największej bodaj imprezy archeologiczno-etnograficznej w Europie dzięki kontaktom, występom, wiedzy i pokazom praktycznych umiejętności ludzi z Ruchu. Zainteresowanie jej ofertą okazało się jednak dość umiarkowane. Nie doceniamy okazji do publicznego zaistnienia, czy też nie umiemy planować na rok z góry?

W deszczowy weekend 9-10 listopada tubylcza muzyka, śpiew i taniec zdominowały katowicki klub "Kolejarz 24". Niemal dwustu indianistów (z tego ok. 40 w barwnych strojach) tańczyło, śpiewało i bębniło, a przy okazji uczyło się, handlowało i gadało na I Ogólnopolskim Pow Wow, zorganizowanym przez śląską grupę Maka Sapa i ich przyjaciół z Torunia i Sztumu. Jak widać, są w kraju osoby, które nie tylko profesjonalnie propagują współczesną kulturę Indian Ameryki Pn. ale potrafią zarażać swą pasją innych i przy tym dobrze się bawić. Kto nie był, niech żałuje, szuka relacji w sieci (http://www.huuskaluta.com.pl) i czeka na więcej…

Już kilka dni później, bo 14 i 15 listopada, na UAM w Poznaniu spotkali się uczestnicy V Ogólnopolskiej Konferencji Amerykanistycznej, zorganizowanej pod hasłem "Elity tubylcze w Ameryce XVI - XXI w." Obok niezbyt licznych studentów etnologii i czołówki polskich badaczy Indian z wyższych uczelni Poznania i Warszawy, z prof. Aleksandrem Posern-Zielińskim na czele, po raz kolejny pojawili się - także jako prelegenci i dyskutanci - przedstawiciele indianistów. A najżywszą bodaj dyskusję wzbudził referat Marka Maciołka "Dokąd zmierzasz, Polski Ruchu Przyjaciół Indian". Czy ktoś inny też wie?

Z inicjatywy Bluewinda trwają przymiarki do reaktywacji "uśpionego" od kilku lat Polskiego Stowarzyszenia Przyjaciół Indian. Efekty, póki co, to parę pomysłów na program i formułę "nowego" PSPI, projekt Statutu i strony w sieci (http://www.indianie.eco.pl/pspi.htm) oraz sprawdzenie danych o stowarzyszeniu w Krajowym Rejestrze Sądowym. Choć nie ma pewności, czy znajdzie się wystarczająca ilość chętnych na nowych członków (i przyszłe władze!) PSPI, na czym ma się koncentrować jego dalsza działalność i - przede wszystkim - jak miałaby być ona skutecznie finansowana, to są chęci, zapał i potrzeba legalnego działania. Ale czy to wystarczy?

PS. Nie zabrakło indianistycznych spotkań na Powitanie Zimy, Wigilię i - przede wszystkim - w Sylwestra i Nowy Rok. Śniegi i mrozy od dawna nie są w stanie zatrzymać nas w domu, co dobrze rokuje i styczniowej warszawskiej Sesji, spotkaniom z odwiedzającym rodzinę i przyjaciół w kraju naszym "blackfeeckim łącznikiem" - "Źródełkiem", kolejnemu Zimowemu Spotkaniu Przyjaciół Indian w Srebrnej Górze i wielu pewnie innym spotkaniom i działaniom Indiańskiej Zimy.