Po spotkaniu z Jamesem....

... A także głos mówiący “łyżka”, jakby wyraz ten pochodził z jego rodzimego języka, opowiadający o wycinaniu numerów białym diabłom i czerwonym znajomym. Ręce błądzące po eksponatach muzeum w Bolkowie, piszące coś bez ustanku w małym notesiku. Łokieć wystawiony przez okno Wilkowego malucha, który to pojazd James upodobał sobie bez reszty od chwili, gdy go tylko zobaczył, mimo że maluch musiał dać mu się we znaki podczas szalonej jazdy przez las (PIĘKNIE!!!). Oczy zamknięte już ze zmęczenia, podczas gdy usta wciąż jeszcze odpowiadały na pytania...

Spotkania z Jamesem Robideau, o przebiegu których informowało mnie od czasu do czasu Moje Ulubione Źródełko, trwały już prawie tydzień, ale mnie dane było zobaczyć i usłyszeć Go dopiero w sobotę w Poznaniu. Poznańskie Muzeum Etnograficzne przywitało nas zielenią przymuzealnego parku i grupką oczekujących na wykład. Ale ... nie było NAS tak dużo jak myślałam, że będzie, jak być powinno (?!) w miejscu, gdzie mieliśmy możliwość namacalnie wręcz bliskiego spotkania, z tym co dla nas Indianistów tak ważne, z człowiekiem, którego korzenie, którego życie nierozłącznie związane są z kulturą stanowiącą - w pewnym stopniu – kim jesteśmy. Na spotkaniu pojawiło się także kilka osób nie związanych z Ruchem (jedna z pań spytała mnie nawet czy jesteśmy jakąś zorganizowaną grupą, bo weszliśmy tam razem). Myślę że dla nich spotkanie to było równie interesujące, choć James uprzedzony o tym, że będziemy tu grupą dominującą, nie bawił się w tłumaczenie np. kim jest Leonard Peltier, a opisując wydarzenia mające miejsce w latach 70-tych, używał często stwierdzeń “wiecie, co było dalej”. Nie chcę pisać jakie było poznańskie spotkanie, jaka była reszta spotkań, takich rzeczy nie się da ocenić, a poza tym: co komu po skrajnie subiektywnej ocenie.

Sobotni wieczór spędziliśmy w domu Jacka. Ognisko. Kiełbaski. Rozmowy. Pytania zadawane do późnej nocy, a właściwie do majaczącego nieśmiało, daleko na wschodzie, bladego świtu. Niezwykle wyglądała grupa zapaleńców, którzy mimo zamkniętych oczu i rąk podpierających opadające głowy, w iąż zadawała nowe pytania. I James nie próbował swoich oczu otwierać, ale mówił, wciąż mówił. Lecz gdy dotarł już do pokoju, gdzie miał nocować, zasnął nim go dogoniliśmy, choć dzieliła nas tylko odległość schodów.

Ranek. Leniwy, upalny. Ranek, który ukazał nam całe piękno tego wyśnionego zakątka, pięknego tak, że chyba uwiódł także Jamesa! Później przejażdżka do Świn i Bolkowa. Ruiny. Nieustająca sesja zdjęciowa. Wyjaśniona tajemnica indiańskiego powitania. Rozmowy w barze. James uśmiechający się podczas, gdy opowiadamy o tym, co robimy, gdy pokazujemy zdjęcia z naszych spotkań. Po obiedzie jedziemy na poszukiwania tego, co znajdzie się w Zawiniątku. Świętym Zawiniątku. Naszym Świętym Zawiniątku. Jedziemy do Chatki nad strumieniem - miejsca kolejnego noclegu. Tu James przygotowuje Zawiniątko. Dużo mówi, tłumaczy, odpowiada na pytania, prosi byśmy zapamiętali. Jest spokojny, skupiony, czasem lekko się uśmiecha. Pojawia się Fajka. Wszyscy nerwowo szperają po torbach i kieszeniach. Jedno za drugim Indianiści stojący w kręg wyłączają komórki.

...

Już po wszystkim. Siedzimy przy ognisku, jemy szybką kolacje. Pierwszy smutny moment – dwoje z Nas wyjeżdża wcześniej. James nie należy do osób bardzo wylewnych, ale gdy żegna się po raz drugi lub trzeci, widzimy, że fragment niektórych z nas zabierze ze sobą.

Reportaż

Strona główna

Tekst zamieszczony za zgodą Autorki. Kopiowanie bez akceptacji jest kradzieżą.