Tajemniczym niezwykle jest miejsce, w którym na świat przyszła Śmierć, jeszcze bardziej tajemniczą ona jest sama...

Nic pewnego o niej nie jest nam dane, oprócz tego jedynie, że ci, z którymi żyjemy, nagle odejść od nas muszą, wielu całkiem naturalnie, w ciszy i spokoju, kiedy są już starzy i schorowani; inni natomiast, w zadziwiająco tajemniczy sposób, dla którego my, żyjący przecież długo obok siebie, nie możemy znaleźć żadnych przyczyn odejścia, dlaczego właśnie ci umierają; chociaż przecież dane mogłoby im być, jeszcze długo trwać z nami. To właśnie czyni ze Śmierci taką potęgę, jaką ona jest w samej sobie.

To, czego jednak nie możemy pojąć, jest zmiana w ciele, kiedy tylko śmierć dotknie go swoją ręką. To przecież to samo ciało, które żyło, było ciepłe i mówiło, które w jednej chwili jednak zostaje pozbawione siły, staje się zimne, sztywne. Mawiamy, ze człowiek jest chory, kiedy utracił część swej duszy, bądź też jednego ze swoich duchów - niektórzy bowiem twierdzą, że człowiek posiada ich wiele. Jeżeli nie zostanie przywrócony wtedy człowiekowi jeden z jego duchów, człowiek umiera. Dlatego mówimy, że człowiek umiera, kiedy odejdą od niego wszystkie duchy.

Byłoby. . . niepojętym, . . niesamowitym, gdybyśmy po długim, lub krótkim życiu, po dniach szczęśliwych, lub też pełnych cierpienia i trosk, mogli całkowicie oddzielić się od Istnienia. To, co słyszeliśmy o duszy, obrazuje nam, ze życie zarówno ludzi jak i zwierząt, nie ustaje z momentem śmierci. Kiedy na końcu naszego życia po raz ostatni czerpiemy powietrze, nie jest to koniec. Budzimy się znowu świadomi, powracamy znowu do życia, wszystko to dzięki duszy. Stąd pochodzi świadomość, że dusza stanowi najpotężniejszą i najbardziej tajemniczą siłę ze wszystkich przejawów życia.

Podarunek Ciszy; Literatura