Na co dzień cicha i skromna, była wspaniałą żoną, matką i koleżanką, kobietą z wielkim sercem, wyobraźnią i ciekawością świata. Uczestniczyła w pierwszym i wielu kolejnych zlotach PRPI. Przez ponad ćwierć wieku wędrowała często w pojedynkę Indiańskimi Ścieżkami, ale była też uczestniczką i organizatorką licznych spotkań dolnośląskich indianistów, a także wrocławskiego etapu Świętego Biegu - Europa '90. Od czerwca 1990 roku członkini Polskiego Stowarzyszenia Przyjaciół Indian, przez lata była niestrudzoną kolekcjonerką ciekawostek, artykułów i filmów o Indianach, autorką fotografii ze spotkań Ruchu i miłośniczką przyrody.
Odeszła tak jak żyła: trochę samotnie i na uboczu, ale do końca dzielnie i z nadzieją walcząc z przeciwnościami losu. Mimo surowej Zimy na Ostatnie Spotkanie z Nią przyjechało z połowy Polski kilkunastu przyjaciół Indian, związanych w różnych okresach swego życia z Indianami, Krysią i Wrocławiem. Do końca pozostała Tą, która zawsze była łącznikiem pomiędzy przebywającymi krócej lub dlużej na Dolnym Śląsku indianistami, niezależnie od tego, czy znała ich przelotnie, czy lat pięć, piętnaście, lub dwadzieścia pięć. Na pożegnanie dym tytoniu, szałwii i słodkiej trawy pomógł zanieść nasze modlitwy za Nią ku Stwórcy. Płomień zniczy i pióra pozostawione na grobie niech świadczą o Jej dobrym i dzielnym, choć boleśnie ulotnym życiu oraz o naszej - trwałej miejmy nadzieję - Pamięci.
Pamiętajmy o Krysi nie tylko w dniu Pożegnania...
Cień
Tu można znaleźć przyjaciół."
K.G.